O książce

Niniejsze opracowanie jest pierwszym w języku polskim całościowym i systematycznym wykładem na temat prawa ustrojowego Niemiec. Wyłożeniem tezy, że prawo konstytucyjne jest skodyfikowaną polityką. Analiza niemieckich doświadczeń ustrojowych jest tutaj zasadna z trzech powodów. Po pierwsze, przyjęło się mówić o Niemczech, że są „lokomotywą” zjednoczenia Europy. Koniecznością staje się zatem prześledzenie przyjętych w niemieckim konstytucjonalizmie rozwiązań ustrojowych, które udowodniły w codziennej praktyce politycznej swoją przydatność, i słusznie dlatego uchodzą w literaturze przedmiotu za godne naśladowania. Po drugie, żaden inny kraj europejski nie wytworzył w stosunkowo krótkim odcinku czasu tak bogatej politycznie kultury federalnej jak właśnie Niemcy po 1949. I po trzecie wreszcie, proces wykształcania tego modelu, który nie był i nadal nie jest łatwy, uświadamia, jak ważną rolę ma w nim do odegrania orzecznictwo konstytucyjne. Rola strażnika ustrojowych reguł gry, jaką spełnia w Niemczech Trybunał Konstytucyjny, uzmysławia bowiem, że funkcjonowanie demokratycznego państwa prawa jest co prawda wypadkową działania różnych sił politycznych, ale i następstwem ustanowionych w konstytucji wzorców ustrojowego postępowania.

O autorze

Jan Wiktor Tkaczyńskii (1960) absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie Ludwig-Maximilians-Universität w Monachium. W latach 1989-1992 stypendysta bawarskiego Ministerstwa Kultury i Nauki. Doktoryzował się w 1992 roku rozprawą o geopolityce na przykładzie Niemiec i Polski u profesora Heinza Laufera w Ludwig-Maximilians-Universität w Monachium. Tamże w latach 1993-1994 ukończył studia podyplomowe w zakresie ekonomiki i zarządzania przedsiębiorstwem. Od 1994 do 2001 roku pracownik naukowy Instytutu Ekonomii i Administracji Publicznej w Universität der Bundeswehr w Monachium. W roku 2000 habilitował się przed Radą Wydziału Prawa i Administracji UJ na podstawie rozprawy: Między unitaryzmem a federalizmem. Unia Europejska w świetle doświadczeń ustrojowych Republiki Federalnej Niemiec. W latach 2001-2004 profesor nadzwyczajny w Instytucie Politologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, a od roku 2004 w Instytucie Europeistyki UJ. Tamże od 2012 profesor zwyczajny. Profesor nauk humanistycznych (2008). Autor bądź współautor 22 monografii i opracowań zbiorowych. Jest inicjatorem powołania i przewodniczącym pierwszego w Polsce uniwersyteckiego Komitetu ds. Opieki nad Grobami Profesorów UJ, a także prezesem (trzecią kadencję) krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (od 2008). Laureat indywidualnej Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za monografię Prawo i polityka ochrony środowiska naturalnego Unii Europejskiej. Analiza porównawcza Polski i Niemiec (2009). W roku 2012 zajął pierwsze miejsce w międzynarodowym konkursie na stanowisko profesora w Europa-Universität-Viadrina we Frankfurcie. Senator Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 2014).