KAS Athen

Στη συζήτηση που διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το Ίδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ καθώς και το Κέντρο Διεθνούς Διακυβέρνησης και Καινοτομίας (CIGI) στις 8 Δεκεμβρίου 2014 στην Αθήνα, παρευρέθηκαν περίπου 150 καλεσμένοι. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε σε θέματα όπως το ύψος του ελληνικού χρέους, το πλαίσιο και τις προϋποθέσεις βάσει των οποίων θα μπορούσε να θεωρηθεί βιώσιμο σε βάθος χρόνου, και επιπλέον στη σημασία των δομικών μεταρρυθμίσεων και την ισχύ των εξαγωγών ως θετικό κίνητρο για την οικονομία.

Ο καθηγητής Ansgar Belke επισήμανε πως η ελληνική οικονομία αναρρώνει εξαιτίας της αύξησης των εξαγωγών της. Ξεκαθάρισε πως τα μέτρα λιτότητας δεν είναι κατάρα αλλά μάλλον κοινή λογική σε μία εύθραυστη αν και εξελισσόμενη οικονομία.

Από την άλλη, η Susan Schadler, πρώην αναπληρώτρια διεθύντρια του ευρωπαικού τμήματος του Διεθνούς Νοσμιματικού Ταμείου διαφώνησε διατυπώνοντας την άποψη πως το χρέος της Ελλάδας δεν είναι πράγματι βιώσιμο και δήλωσε πως το ΔΝΤ και οι διεθνείς δανειστές πρέπει πρώτα να επιβεβαιώσουν ότι αλλαγές που προωθούν επενδύσεις και ανάπτυξη θα διεκπεραιωθούν με σκοπό να επιτευχθεί η βιωσημότητα του χρέους.

Ο καθηγητής Νίκος Βέττας αναφέρθηκε στην ανάγκη για προστασία της βιωσιμότητας, η οποία με μεγάλο κόστος έχει ήδη επιτευχθεί στην Ελλάδα, ως βάση για την ανάληψη υψηλότερων αναπτυξιακών ρυθμών. Με αυτόν τον τρόπο, υπογράμμισε επιπλέον ότι τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, η αναδιοργάνωση ή ακόμα και η διαγραφή του χρέους πρέπει και μπορεί να συμβεί μόνο μέσω μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας.

Η Μιράντα Ξαφά επικεντρώθηκε στο κατα πόσο η καθυστέρηση στο PSI, η οποία πραγματοποιήθηκε ως περικοπή του χρέους το 2012, καθώς και η εξαίρεση των τραπεζών απο το σύστημα της ΕΕ, θα μπορούσαν να εγείρουν δυνατά επιχειρήματα προς μία περαιτέρω διαγραφή του χρέους. Σύμφωνα με την ανάλυση της, η απλή μείωση του χρέους χωρίς ανάπτυξη και οικονομική σταθερότητα δεν θα οδηγήσει σε ένα βιώσιμο αποτέλεσμα.

Τη συζήτηση ακολούθησε πλήθος ερωτήσεων και παρατηρήσεων από το κοινό το οποίο αποτελούταν κατά κύριο λόγο από πρώην υπουργούς, από εκπροσώπους Δεξαμενών Σκέψης (think tanks), συμβούλους οικονομικής πολιτικής αλλά και Έλληνες Ακαδημαικούς.