Istnieje co najmniej kilka znaczących rankingów zielonych państw, obejmujących zarówno Unię Europejską, jak i cały świat. Wśród najważniejszych wymienić należy Environmental Perfor­mance Index, prowadzony przez Uniwersytet w Yale, oraz Climate Change Performance Index niemieckiej fundacji Germanwatch, NewClima­te Institute i Climate Network. Pierwszy obej­muje analizę skutków w poszczególnych krajach w trzech wymiarach: zmiany klimatycznej, żywot­ności ekosystemu i poziomu zdrowia związanego ze stanem środowiska. Wynik jest uśrednieniem 32 mierników. Z kolei drugi jest prostszy i opiera się na czterech subindeksach: pomiaru emisji ga­zów cieplarnianych, udziału OZE w miksie energe­tycznym, zużyciu energii oraz jakościowej ocenie polityki klimatycznej.

 

Wymienione rankingi łączy to, że opierają się na wybranych kilku, najbardziej kluczowych wskaźni­kach, spośród których najważniejsze są te opisują­ce status katastrofy klimatycznej (z naciskiem na poziom emisji gazów cieplarnianych). Oferują one klarowny obraz tego, jak wygląda wkład państw w globalny poziom zanieczyszczeń. Ponadto po­nieważ ujmują większość lub wszystkie kraje świata, pozwalają na szczegółowe porównania ich osiągów i słabych stron. Indeksy te nie ujmują jednak kompleksowości polityki klimatycznej ani działania aktorów społecznych. Tymczasem zależ­ność współczesnych społeczeństw i gospodarek od energii elektrycznej i cieplnej jest tak duża, że każda zmiana w zakresie jej pozyskiwania skut­kuje konsekwencjami w licznych obszarach życia, zarówno w przypadku poszczególnych jednostek, jak i całych grup społecznych i instytucji. Od ener­gii zależą: organizacja produkcji przemysłowej, za­soby żywnościowe, podtrzymanie komfortu życia, możliwości transportowe, aktywności podejmo­wane w wolnym czasie etc. Ta złożoność oznacza także, że polityka energetyczna musi być przed­miotem refleksji i działania różnych podmiotów. Ten ranking zielonych państw Unii Europejskiej zmierza do uchwycenia tej złożoności. Jego dwa podstawowe komponenty obrazują stan wyjścio­wy (w tym stopień zanieczyszczenia klimatu gazami cieplarnianymi) oraz wysiłki podejmowane przez władze publiczne, sektor prywatny i obywateli. W ten sposób ujmujemy zarówno czynniki zależne, jak i niezależne od aktorów społecznych. Nasz ran­king pozwala też wyróżnić te kraje, które borykają się z konsekwencjami dekad zaniedbań i nieko­rzystnych środowiskowych warunków wyjściowych (np. zimny klimat przekłada się na większe zużycie energii), ale mimo to starają się wpłynąć pozytyw­nie na stan klimatu.

 

Z raportu wynika, że na czele rankingu znalazła się Malta - najmniejszy kraj Unii Europejskiej (59,4 na 100 możliwych punktów). Kraj osiągnął swój wynik głównie dzięki wysiłkom przedsiębiorstw i obywateli na rzecz ochrony środowiska. Są one znacznie bardziej aktywne niż samo państwo. Przedsiębiorcy wydają na inwestycje w technologie przyjazne dla klimatu ponad 12 razy więcej niż przeciętny przedsiębiorca w Unii Europejskiej.

 

Mała wyspa znalazła się w pierwszej dziesiątce krajów o najmniejszym wpływie na klimat, zdobywając ponad 90 na 100 możliwych punktów. Jako kraj o ciepłym klimacie, wysoko rozwiniętej gospodarce (odchodzącej od przemysłu w kierunku usług finansowych i turystyki) oraz dobrze rozwiniętym zakresie usług publicznych, Malta oferuje swoim obywatelom wysoką jakość życia.

 

Według raportu "Europa wobec katastrofy klimatycznej" przygotowanego przez Fundację Schumana i Fundację Adenauera, stan środowiska w Polsce jest najgorszy w całej Unii Europejskiej. Kraj nad Wisłą znajduje się w trójce państw o najwyższej śmiertelności spowodowanej zanieczyszczeniem powietrza.